-მეც ამას გეხვეწებოდი,საქმე ლაპარაკის ნაცვლად
-ვუთხარი და ირონიული ღიმილი დავურთე.
-როგორც სჩანს,სიცილის და მხიარულების ხასიათზე ხარ...ძმის სიკვდილით გამოწვეულ დეპრესიაში ჩავარდნილ ძმას სართოდ არ გავხარ-მკვახედ მომახალა სარა...ამ სიტყვებმა სახე გამიქვავა,ზურგი ვაქციე-არა, გეფიცები საერთოდ არ მიფიქრია შენთვის ეს მეთქვა ა შენი ძმა გამეხსენებინა...მაგრამ ძალიან მაბრაზებ...
-შენ ვერ ხვდები რა ტკივილს ვუძლებ,რომ ხვდებოე,ამას არ იტყოდი.
-ცდები,რამდენიმე წლის წინ მეც ანალოგიურ მდგომარეობაში ვიყავი,მეც დავკარგე ძმა..საშინელი დეპრესია მქონდა..ამიტომაც გადავწყვიტე ფსიქოლოგი გავმხდარიყავი,რომ იმ ადამიანებს დავეხმარო,რომლებიც ჩესავით დეპრესიაში არიან ჩავარდნილნი..
-ასეა თუ ისე ეს შენი საქმე მაინც არ არის-თავხედობა ისევ არ დამვიწყებია
-ბევრისთვის მიმკურნალია მაგრამ შენნაირი თავხედი და ჯიუტი ჯერ არ შემხვედრია-გაბრაზდა სარა
-აქ საჩხუბრად მოხვედი თუ სამუშაოდ?_მშვიდად ვკითხე ეს მეტად აღიზიანებდა.გაჩუმდა და მითხრა
-პირველ რიგში უნდა მიხრა რა გჭირს...
-არაფერი-შევაწყვეტინე მე..
-თუ შეიძლება მაცადე საქმის კეთება-უხეშად მითხრა მან-გუშინ რა მოხდა,რამაც სხვენში ასვლა გაიძულა?-მკითხა რამდენიმე წუთის შემდეგ
-შენ ფსიქოლოგი ხარ თუ დეტექტივი?_ვკითხე და გავიცინე...სარა შუბლშეკრული იჯდა ჩემს წინ და მიბღვერდა
-კითხვაზე მიპასუხე!
-რომ გითხრა მაინც არ დამიჯერებ..გიჟი გეგონები-ვუთხარი მე
-ამას მე გადავწყვეტ დაგიჯერებ თუ არა...თანაც ეჭვი მეპარება ჩემი შეხედულებები შენს მიმართ გაინტერესებდეს-მითხრა მან...
-ხმაური მომესმა და იმიტომ ავედი,შენ აქ არ იყავი?ვერ გაიგონე?
-ვერა-გაიკვირვა სარამ-ხმაური არ ყოფილა-მითხრა რამდენიმე წუთის შემდეგ
-იყო..იმ სურატის ჩამოვარდნის და გატეხვის ხმა იყო..ხომ ნახე ძირს გატეხილი სურათი და ჩარჩო რომ ეგდო?
-კი ვნახე,მაგრამ ეს არაფერს ამტკიცებს.-მითხრა მან.
-ხომ გითხარი მაინც არ დამიჯერებ მეთქი-ვუთხარი და ზურგი ვაქციე,ამასთან დაკავშირებით,აღარაფერი უთქვამს..